Diary online

วันนี้ดิฉันไม่ค่อยเหนื่อยซักเท่าไร เพราะดิฉันไม่ได้ลงแข่งขันกีฬาใดเลยหลายคนอาจมองว่าดิฉันเห็นแก่ตัวและไม่ให้ความร่วมมือกับคณะสีแต่ที่ดิฉันไม่ลงเล่นกีฬาเพราะคุณครูบางท่านนัดให้ไปทำงานบางอย่าง เนื่องจากเวลาเรียนไม่พอแต่พอเสร็จธุระแล้วดิฉันก็ไปร่วมเชียร์เพื่อนๆที่เล่นกีฬา สนุกมากๆโดยเฉพาะกรีฑา เวลาเพื่อนวิ่งแล้วชนะดิฉันดีใจกับเขาด้วย เมื่อเขาแพ้ดิฉันก็เศร้าใจเหมือนกันแต่อย่างที่ว่ากีฬาทุกชนิดมี แพ้-ชนะปะปนกันไป เราไม่ควรยึดติดว่า เราต้องชนะแค่เรามีความสุขที่ได้ลงแข่งขันก็พอแล้ว เมื่อวานดิฉันไปเดินขบวนพาเหรดด้วย โดยเป็นคนถือป้ายคำขวัญโรงเรียน ดิฉันดีใจมากเพราะเป็นครั้งแรกที่ดิฉันได้รับเลือกให้เดินขบวนพาเหรด ดิฉันต้องตื่นนอนตั้งแต่ตี 2 เพราะจะต้องไปแต่งหน้า ทำผมเพื่อให้ทันกับขบวนพาเหรดที่จะออกจากศาลากลางตอน 7.30น. ในตอนแรกๆก็รู้สึกง่วงนอนมากแต่พอไปถึงศาลากลางกลับรู้สึกตรงข้ามคือ ตื่นเต้นมากๆ หลังจากขบวนพาเหรดเลิกดิฉันก็ไปเชียร์เพื่อนๆที่แข่งขัน ดิฉันรู้สึกว่า การที่นักกีฬาจะแข่งขันชนะได้นั้น ไม่ใช่อยู่ที่นักกีฬามีความสามารถอย่างเดียวเท่านั้นแต่อยู่ที่กองเชียร์ด้วยที่จะการส่งกำลังใจไปเชียร์ มาก-น้อยแค่ไหน และแล้วเวลาที่ตื่นเต้นก็มาถึงคือเวลาการประกาศรางวัลต่างๆแต่ที่จะเป็นจุดสำคัญที่สุดอยู่ที่การประกาศรางวัลถ้วยรวมและสีที่ชนะก็คือ...สีฟ้า ดิฉันคิดว่าเขาสมควรแล้วที่จะได้รางวัลนี้เพราะเขาทุ่มเทแรงและกำลังใจไปเชียร์สีของเขาอย่างสุดๆ แต่ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไรในวันกีฬาทุกคนก็คือผู้ชนะ เราอย่าคิดว่าเราแพ้ถึงเราจะแพ้แต่เราก็แพ้อย่างมีศักดิ์ศรี ไม่ใช่แพ้เพราะการยอมแพ้